My "countdown" is eintlik nou in sy kanon in…, maar dis tog met vreugde dat ek die oorblywende bestralings nou op my een hand kan tel…Ek is nie lus om te praat oor hoe ek voel nie, veral nie dat ek vroegoggend reeds met ‘n keelseer wakker geword het nie – die medikasie wat moes keer dat LeRoy se kieme my bespring, ten spyt.
Kom ek erken dit nou ruiterlik, ek kan die bestraling nie verdra nie! Ek is werklikwaar so siek en seer dat dit die grootste wilskrag verg om dit elke dag te verduur en ek bars soms in trane uit van die pynlike nagevolge. Maar… sommiges van ons se huise word deur die Stadsraad gesloop (vriende van my s’n nogal), sommiges van ons se huwelike verbrokkel, sommiges van ons se liefdevolle dogtertjies verander in depressiewe tieners met selfmoordneigings. Sommige van ons se ma’s stry nou al ‘n jaar teen borskanker, sommiges van ons sukkel om finansieel die mas op te kom en moet twee beroepe se eise hanteer en sommiges van ons verpleeg ‘n bedlêende , ernstig siek eggenoot. Met sommiges van ons gaan dit baie goed, met sommiges van ons gaan dit baie sleg. Maar dit is maar net die verloop van die lewe…en al wat sommiges van ons kan doen is om vir sommiges van ons te bid.
En genadig is daar darem elke dag iets positief om op te fokus…soos Alet se heerlike hoenderpastei of Anita se getooide miniatuur sjokoladekoek....of die geel vinkie wat so onbesorg en met soveel energie en entoesiasme aan sy nessie bou. En ons is almal in die holte van Sy hand…!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment