Iewers nadat ek die vorige dag se "comments" goedgekeur het, het die blog my uitgesluit. Het die PW en UN probeer verander maar vergeet dat die kennisgewings daarvan na Elsabé se werk's epos gestuur het en ek nie toegang daardtoe het nie. Kon toe niks verder skryf nie - so die post is nou eintlik gisteraand se post. Vanaand se post gaan Elsabé self doen want ek vat my laptop saam. Dan is die tydelike skriba van diens af en die outeur weer aan die woord. Maar ek loop dinge nou vooruit.
In kort - Elsabé voel steeds nog nie heeltemal haarself nie, maar sterk goed aan. Was nog tot ek geloop het op die drup en eet nou al sagte kosse - sop en dies meer. Sy glimlag weer en die lewe is weer terug in die oe, selfs tyd vir 'n grappie of 6. Dankie vir Maureen, en Malinda en Renier (Elsabé se 1 Motorfiets Boyfriend (Pretoria BMW Motorfietsklub) - met my en Malinda se toestemming en medewete), se inloer en lekker lang kuier. Dit het baie beteken vir Elsabé se gemoedstoestand. Moet my egter nie verkeerd verstaan nie - sy is nog steeds siek en nog nie op vol sterkte nie - die aansterk en word gesond proses le nog voor. Maar daar is nou hoop daaroor en ek weet sy sal dit oorkom.
Dit in kort. Ek het 'n paar gedagtes wat ek graag hier wil deel. Toe ek nie laasnag die daaglikse update kon doen nie het ek deur die vorige "posts" gelees en tot my eie ontsteltenis agtergekom dat ek al die tekens van haar emosionele wipplank misgekyk en verkeerd geinterpreteer het. En sy het werklik laagtepunte en minder laagtepunte gehad. Van hoogtepunte was daar nie eintlik sprake nie. Die enigste "hoogtepunte" was die minder slegte mediese nuus. 2009 het werklik met sy gat op die grond begin, ons het reeds vroeg in die jaar die mediese toetsproses begin, en gou was die woorde maag- en lewerkanker op die tafel. Daarmee saam het haar pa se vinnige agteruitgang, noodsaaklike opname in die tehuis vir verswakte bejaardes en sy afsterwe 7 dae later ons geheel onkant gevang. Gelukkig kon ons alles so reel dat Elsabé nog die herinneringsdiens kon bywoon.
Die "issue" met haar pa het ongelukkig baie van my tyd in beslag geneem, tyd wat ek eerder aan Elsabé en haar behoeftes kon en moes bestee het. Die emosionele krag wat haar pa van my geneem het, het seker bygedra daartoe dat ek haar kreet om hulp misgekyk het. Al wat ek hierop kan sê is - ek is jammer, dis al. Ook besef mens nie aldag watse invloed mens se ouers en hulle heengaan op ons eie lewens het nie. Ongelukkig het Elsabé deur die proses gegaan in 'n tyd toe sy self op die laagste punt in haar lewe was. Sy is egter nou besig om vinnig weer reg te kom en op te staan.
Valentynsdag die jaar is werklik een wat ons vir baie lank sal onthou gegewe die oploop daarna toe en die emosionele en fisiese laagtepunte in die weke daarvoor. Die feit dat Elsabé so goed en vinnig herstel en aansterk is die beste Valentynsgeskenk waarvoor ek kon vra. Dit is nie lekker om te sien hoe die liefde van jou lewe deur so traumatiese tyd gaan, erge gesondheids probleme in die oë staar, en die kanker woorde op die tafel geplaas word nie. Die ergste daarvan is jy (dit is nou ek) net mooi niks daaraan kon doen nie want dit is buite jou mag (God beskik) en bo jou mediese kennis om iets daaraan te doen. Dit negeer die "Caveman" beginsel van die man sorg vir die vrou geheel en al.
Gelukkig het God beskik en die mediese wetenskap het gedoen - dankie Dr Heyns. En nou moet ek ry om vir Elsabé nog 'n stel nagklere te gaan koop. Praat later weer! Groetnis. LeRoy (Tydelike Skriba)
Elsabé se inskrywing na die tyd:
Goeie vordering – die kateter is vanoggend verwyder en ek het dadelik die luukse van ‘n privaatbad en hare was aangegryp! Dr. Heyns was baie tevrede met my vordering, maar toe ek vra wanneer ek huistoe kan gaan, net gelag. Hy het na die tyd verduidelik dat dag 3 eintlik die kritiese dag is, want indien daar lekkasies van die slukpyp is, sou dit manifesteer...
Ek het gesukkel om te eet a.g.v. naarheid en die binne-aarse medikasie het my soms eerder slegter as beter laat voel. Die beste wat ek kon baasraak op my tweede dag van inname was aarbei-jogurt. Die dik verpulpte sop het ’n verdagte grys kleur gehad en die vla by die jellie was verbrand!
My besoekers was die hoogtepunte van my dag: Danielle en Tracey van die gimnasium, Maureen du Pisanie van die biblioteek, Renier en Malinda Jordaan en natuurlik LeRoy! Vandag was ek selfs vir ’n kort rukkie saam LeRoy in die “Patient Smoker’s Area” (bid jou dit aan!) om bietjie sonlig te soek – binne-aarse voeding en al.
Die... sekondes... het ... so.... stadig.... verby... getik...
Dankie liewe Heer, daar is geen komplikasies nie!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment