Vanoggend is ek dapper en stapper vir die eerste keer saam met LeRoy uit die huis uit. Ons het vir goeie vriende Ilse en Helgard gaan kuier. Helgard is dapper besig om teen beenmurgkanker te stry en word baie liefdevol bygestaan en verpleeg deur Ilse wat selfs hierdie siekte met die grootste styl hanteer. Ons vier was gedurig telefonies in verbinding, maar het vandag vir die eerste keer in ’n lang ruk van aangesig tot aangesig gekuier.
Ek en Helgard het tot ’n baie belangrike gevolgtrekking gekom vandag: een van die grootste lesse wat ons albei geleer het deur siekte, is dat dit help om die fokus te plaas op ander wat sieker is as jouself. Indien ’n mens dit kan regkry om jou omstandighede positief te vergelyk met ander s’n, help dit om perspektief te behou.
Die pyn en lyding van ander om my in die Intensiewe afdeling en in die hospitaal, het my laat besluit om nie te kla nie. Die omstandighede van elke pasiënt wat brandwonde opgedoen het, die onthou van die bleek swanger vroutjie waarmee die susters so in Intensief gespook het die 11e of die man wat so bewegingloos stil langs my gelê het, het my gemotiveer toe die fisioterapeut die 12e vir my sê: “Vroutjie, sien jy hierdie stoel? As jy daarop kan sit en nie flou word nie, skuif ons jou oor na die gewone saal”.
My advies aan jou is dus: as die lewe jou druk, kyk om jou rond en plaas die fokus op ander. Probeer om ander se hartseer en pyn raak te sien en selfs iets vir hulle te beteken, want dit gaan jou eie omstandighede ook verbeter!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment