Bloed, bloed, bloed! Maandag 26/01/09

Waarskuwing: nie vir sensitiewe lesers nie!

Ek en LeRoy het my pa gaan groet en hom vertel dat ek siek is en vir 'n toets moet gaan. Ek weet nie of hy verstaan het wat ek sê nie, maar ek was darem die oggend daar en het hom vir oulaas help Coke drink - sy geliefkoosde drankie.

Ek het spesiaal moeite gedoen met my voorkoms en gedink dat as ek nou in "bewuste sedasie" moet wees, ek dit net sowel so netjies as moontlik kan doen! :-) My nuwe pakkie het ten minste my selfvertroue 'n hupstoot gegee. Ek en dokter Michael Heyns van Pretoria Oos het net 'n minuut gesels oor my simptome, my gewig (toe 52,2 kg) voordat hy die gastroskopie gedoen het. En toe is ek weg...

Die volgende wat ek kan onthou, is dat ek wakker geword het in my eie bed. Ek was alleen en daar was 'n glas van my gunsteling Cranberry sap langs my bed. Ek het geen pyn gehad nie, maar was baie dors en het die sap gedrink. Onmiddellik was ek verskriklik naar en het ek geweet ek moet hardloop. Toe ek by die badkamer kom het ek geweet ek gaan flou word. Toe is ek weer weg...

Toe ek weer wakker word het ek geweet iets groots is fout. Daar was bloed op die mat waar ek geval het en bloed het letterlik (agter) uitgeloop. Ek het deur toe geloop en geroep dat iemand moet kom help. My bediende, Wilma (wat Maandae en Vrydae kom werk) was gelukkig by die huis, asook Eugene (my seun) en sy meisie, Martli. Ek weet nie wie van hulle die grootste geskrik het nie. Ek was vaagweg bewus van mense om my en kan onthou hoe Wilma haar hande op my gelê het en vir my gebid het: "Dear god, please God, dear God...." Iemand het gekreun ek ek het later eers besef dis ek wat sulke geluide maak. Eugene het LeRoy gebel en Martli en Wilma het my skoon gemaak. LeRoy het met my deurgejaag Pretoria Oos toe - ek kan nie veel onthou nie...

Die hospitaalpersoneel het my by ongevalle ingewag, want LeRoy het beide dr Moolman en dr Heyns ingelig. Ek onthou ek moes vrae beantwoord, maar terwyl ek nog gepraat het, het ek weer flou geword (LeRoy sê dit was ongeveer 16:00 die middag). Ek het eers in Intensief my bewussyn herwin.

Dit was die eerste keer in my lewe dat ek in die Intensiewe Eenheid (ICU) kom. My regterarm was opgekoppel aan binne-aarse voeding, 'n bloeddruk-monitor was opgekoppel aan my linkerarm en daar was 'n suurstofmasker oor my gesig. Die ergste vir my was dat ek verskriklik eensaam gevoel het.

Daar was twee pasiënte voor my, en nog vier beddens links van my. Almal het doodstil gelê, met toe oë - net so opgekoppel soos ek. Dit is amper nooit stil daar nie - die bloeddrukmonitors gaan aanhoudend aan die piep - myne inkluis. Elke pasiënt het haar eie suster en sy het haar aan my kom voorstel. Ek het besef dat die vrou skielik my lewensaar geword het, en ek het moeite gedoen om haar naam te onthou (alhoewel ek nou nie meer almal se name kan onthou nie...ouderdom darem!). Gou genoeg moes ek haar ook die eerste keer roep "Sustertjie bring asseblief die bedpan!"

'n Grappende LeRoy ("Is hy betik dat hy so vrolik lyk?", het ek gedink) en 'n betraande Eugene (hy't groot geskrik) en Martli het die aand met besoektyd kom kuier. Die tyd het egter veels te gou verby gegaan en toe is ek weer alleen.

Deur die loop van die res van die aand tot vroeg die volgende oggend (amper uurliks) het ek 10 keer suiwer bloed passeer. Ek was al hoe meer geskok, het vreeslik eensaam gevoel, was toenemend bekommerd en het al hoe slegter begin voel. Boonop kon ek niks slaap nie, want ek was te besig met my kaperjolle en die bloeddrukmonitor het ook soms begin lawaai - om van die ander pasiënte s'n nie eers te praat nie! Hierdie was vir my 'n onseker terrein en ek het nie geweet hoe om dit te hanteer nie. Genadiglik het die ellendigheid wat ek gevoel het die verleentheid heeltemal oorskadu! Ek het ook grappenderwys vir myself gesê dat die oefenry in die gimnasium uiteindelik sy voordele het - my beenspiere was sterk genoeg om myself elke self te lig (hetsy nie baie grasieus nie) en ek kon elke keer self die nodige doen met 'n lappie, seep en water.

My oë het die sekonde-wyser van die horlosie aan die muur regs van my die hele tyd dopgehou en ek het die tyd omgewens...Intussen het ek swakker en swakker geword. Dr Heyns het ook herhaaldelik deur die loop van die vroegaand ingeloer en gesê dat hy bekommerd is oor my. Hy het prof. Schalk van der Merwe (van UP!) aan my kom voorstel, want ek het hulle bietjie laat wonder. Hy sou die volgende dag weer 'n gastroskopie doen.

Maar hulle bekommernis het my nog meer bekommerd gemaak! Omdat ek so baie bloed verloor het hulle ook begin om bloed te trek om die bloedplaatjie-telling te monitor. Die bloed was elke keer uit my linkerpols getrek - dit was regtig verskriklik seer vir my en dit is aanhoudend gedoen. Die tellings word gemonitor en omdat my telling so laag geword het, is twee eenhede bloed vir my bestel.

En dit was aand en dit was môre en vroegoggend het ek soos 'n bedremmelde hoender op 'n stellasie gevoel en sekerlik ook soos een begin lyk! Dit was darem sekerlik 'n goeie teken - ek was nog begaan oor my voorkoms!